we zijn er

hallo allemaal,
Eindelijk een reactie van ons.
Wat een andere wereld!!
Maar Ik voel me al aardig thuis.
We hebben al flink wat Surinaamse cultuur (lees oponthoud e.d) meegemaakt.
Maakt allemaal niet uit hier.

Laat ik bij het begin beginnen.
We hebben een prima vlucht gehad en zaten naast Armando die naar suriname ging om voorbereidingen te treffen voor een opterden van zijn band.
We hebben gezellig zitten babbelen en kregen aan het eind van de reis een cadeautje van hem,een leeslampje.
Aangekomen op Paramaribo loop je de vliegtuigtrap af en valt er een deken van warmte over je heen en ben je gelijk kletsnat.
Wij waren ongeveer de laatste pasagiers van de ruim 400 en stonden dus als laatste in de rij voor de douane,niet erg want je kijkt je ogen uit!
Kleine kindjes ongeveer 1 jaar hebben al een grote gouden ketting om.

Buiten stonden Rob en Varsha(dat is zijn partner) ons op te wachten met limonade.
Rob en Varsha zijn twee schatten van mensen en werken allebei voor de stichting WIN.
Na ongeveer een uur rijden kwamen we aan in paramaribo waar we ons hebben opgefrist in ons guesthouse "Zus en Zo"waar Brian de scepter zwaait.
In een soort bezemkast met twee bedden hebben we ons omgekleed en zijn samen met Rob en varsha Paramaribo gaan verkennen.
paramaribo is een stad met 300.000 inwoners maar oogt heel dorps met prachtige gebouwen.
Daarna wat gegeten en lekker naar bed,waar we zoals verwacht niet veel hebben geslapen.
De wanden waren iets dikker dan karton,dus dan weet je het wel!
De andere dag moesten we om 16.00u. op het vliegveld zijn om hog een stagiere op te halen die met de SLM kwam.
We hadden nog de hele dag de tijd om vanalles te gaan bezichtigen ware het niet dat(en dat schijnt heel normaal te zijn)op de radio werd verteld dat de vlucht vanuit amsterdam vertraagt was.
Na een heleboel heen en weer gebel,kwamen we er achter dat de stagiere pas `s avonds om 22.00u. zou landen.
Dat was balen natuurlijk want wij wilden graag naar huis,4 uur met de auto!
Rob heeft veel moeten bellen en regelen,maar uiteindelijk voor elkaar gekregen dat de stagiere door een collega die in Paramaribo woont opgehaald zou worden en naar "Zus en Zo"gebracht zou worden.
Afijn om een lang en slepend verhaal kort te maken zijn wij uiteindelijk naar Nickerie gegaan waar we `s avond rond 19.00u. aankwamen.
mw. Enschede een grote creoolse negerin wachtte ons op,de verf was nog nat,ze had ons paleisje net geverft.
Ons huis is ruim en netjes er staat in wat erin hoort te staan,zelfs een wasmachine van ver voor christus.
Zo`n wasmachine die mijn moeder na de wasplank kreeg.
Mw. Enschede woont boven ons en we kunnen altijd een beroep op haar doen,heel aardig mens.

Na een goede nacht voor mij (Marian wat minder)hebben we vanmorgen boodschappen gedaan in de dichtsbijzijnde Supermarkt.
Alle supermarkten worden gerund door chinezen,soms staan er wel drie of vier naast elkaar.
De verschillen in Cultuur is groot maar daar komen we vast nog wel een keer op terug.
We hebben inmiddels al een paar Bakra`s (blanke) gesproken en iedereen is erg aardig.
Vanmorgen aan de koffie gezeten met Tineke zij is 63 jaar en woont sinds kort in Suriname en wil niet meer terug!
Zij is vrijwilliger in de bibliotheek.

Vanmorgen steld Rob ons voor aan een medewerker(een creool) van het psychiatrisch Ziekenhuis die ook op kantoor aan het werk was en hij heet,niet lachen TEMPO.
Zie je het voor je een grote lange trage Surinamer,hij valt bijna om als hij loopt
die Tempo heet.

Zojuist hebben we onze fietsen opgehaald bij een meisje die via een micro project een klein fietsenverhuurbedrijf heeft.
Denk aan een fiets zoals begin jaren 70 met terugtraprem.
Het links rijden ben je zo gewent.
En nu zitten we op kantoor te mailen e.d.
Straks gaan we een suri sim kaart voor onze telefoon kopen,om goekoper te kunnen bellen.
Dit was het voor deze keer.