Het verhaal van de sidderaal

Hallo lieve allemaal,

Vanaf vandaag nog 30 dagen en dan zijn we weer in Nederland.

We vervelen ons hier nog geen moment en hebben jullie weer aardig wat te vertellen.

Inmiddels zitten we volop in de afscheidsfeestjes van de bakra`s die weer terug naar huis gaan.
De meeste met gemengde gevoelens.
Willen iedereen in Nederland weer graag zien maar vinden het moeilijk afscheid te nemen van iedereen hier.

Twee weken geleden is de module seniorenzorg voor de studenten afgerond.
Ik heb jullie verteld dat ik gedurende 8 weken samen met een locale docent les heb gegeven op vrijdagavond en zaterdagmorgen.
persoonlijk vond ik dit een feestje elke week weer.
Aan het eind van de module moesten de studenten een toets maken over de afglopen 8 weken.
En met grote trots kan ik meedelen dat alle studenten de toets hebben afgrond met een voldoende en dat er niemand hoefde te herkansen.

Verder hebben we in Huize Francis 1x in de week op maandagmiddag een gym activiteit opgezet.
Het enthousiasme van de bewoners is boven verwachting.
Ze vinden het prachtig en wringen zich in bochten die mij niet eens meer lukken.
Uiteindelijk eindigen deze middagen met veel heupgewieg en gedans.
Verder is er sinds kort 3x per week een spelletjesmorgen in de "recratiezaal"
Ik heb een sjoelbak en andere gezelschapspelletjes gekocht en hier wordt onder het genot van een glas stroop(aanmaaklimonade) en een koekje druk gebruik van gemaakt.
Af en toe is het noodzakelijk dat er twee mensen uit elkaar moeten worden gehaald omdat men slecht tegen haar of zijn verlies kan,maar dat mag de pret niet drukken.
Ik heb zojuist zelf met een fanatieke bewoner gesjoelt en zowaar gewonnen.
Ik moest hem wel beloven dat we morgen nog een spelletje gaan doen.
Hij zou nog gaan oefenen en mij morgen zeker verslaan.
We hebben ook wat gasten gehad,zoals al eerder aangekondigd.
jet de Wit mijn collega is een nachtje over geweest wat erg gezellig was.
Zojuist is Hans de broer van Marian weer naar Paramaribo vertrokken om zaterdag weer terug naar huis te gaan.
Met hem hebben we geweldige trip naar Het indianendorp Apoera en de Blanche Marie watervallen gemaakt.
Naar Apoera zijn we gevaren, een tocht van 3 uur in een houten speedbootje.
De tocht naar de Blanche Marie vallen was redelijk spectaculair te noemen maar vooral prachtig.
We zaten achter in de laadbak van een oude truck niet al te comfortabel op koelboxen,moesten constant bukken ivm laaghangende takken omdat we dwars door het oerwoud reden.
Door de hevige regenval van de laatste tijd was de weg ongelooflijk slecht met grote plassen en kuilen.
We deden een uur over 15 kilometer.
marian en ik zijn dan ook bont en blauw.
Maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen.
Op Apoera hebben we heerlijk gezwommen.
In de buitenlucht in de hangmat geslapen.
~s avonds naar de plaatselijke kroeg geweest en naar de "disco"
In de disco was nog een wedstrijd domino spelen bezig.
Ik dacht dat domino een spel was voor oude van dagen maar ben er nu achter dat het in apoera een sport met veel kabaal is waar men fanatiek mee bezig kan zijn.
na afloop werden de tafels aan de kant geschoven en bleven er een handjevol indianen over die dachten met ons te gaan dansen.
Helaas, we moesten ze teleurstellen.
We hadden al van een andere groep gehoord dat indianen beledigd zijn als je stopt met dansen omdat je b.v. moe bent of wat wilt gaan drinken.
vandaar dat wij er maar niet aan waren begonnen.Tot groot verdriet van de indianen.
De volgende naar de Blanche Marie vallen.
De locatie waar we sliepen was geweldig als het gaat om de natuur,wat een schoonheid,dit valt niet uit te leggen op papier,ik begin er dus ook maar niet aan.
` s middags gingen we eindelijk naar de watervallen,daar waren we tenslotte voor gekomen.
Werkelijk prachtig ,veel water (door de regenval van de laadste tijd)
De bedoeling was dat we heerlijk zouden gaan zwemmen in de stroomversnelling onderaan de waterval.
Zo ook mijn persoon,had me er helemaal op verheugd.
Ik stap het water in en voel een elctrische schok,vond het vreemd maar bestede er niet zoveel aandacht aan.
Twee of drie stappen weer een,maar deze was heftiger,mijn vingers begonnen te tintelen en het trok helemaal door mijn hoofd heen.
Ik riep naar de gids dat ik een electrische schok kreeg.
Hij schrok zichtbaar en iedereen moest direct het water uit.
Het bleek dat er een sidderaal in het water was die mij w.s.met zijn staart heeft geraakt.
De gids vertelde mij dat ik enorm geluk heb gehad dat de aal me niet heeft gezien.
Want dan zou hij mij met zijn bek hebben aangevallen en geeft dan zo`n 3000 volt af.
Of het echt waar is weet ik niet,maar ik ben wel geschrokken ( Jet en Journ,nog bedankt voor Boedha)
Een van de andere gidsen is een geweer gaan halen en het is ze gelukt de sidderaal door zijn kop te schieten.
Hij was zo`n 1.40 mtr.lang met een doorsnee van zo`n 30cm.
Dit is geen indianenverhaal maar echt waar.
Op de terugweg konden we op een gegeven moment niet verder omdat er een aantal bomen over de weg lagen.
Dus de chauffeur en de mannen in de groep zijn met een houwer de bomen aan het doorhakken geweest om ze opzij te kunnen schuiven zodat de truck er weer door kon.
Uiteraard hebben de dames in het gezelschap de heren luidkeels aangemoedigd.
Na een hoosbui op het water en hoge golven waardoor de boot hard op het water klapte kwamen we weliswaar bont en blauw weer aan in Nickerie,maar wat hebben we genoten.

Marian heeft afgelopen week hoog bezoek gehad van de Amerikaanse ambasade die symbolisch meubilair en boeken kwamen aanbieden.
Maar zoals het echte Amerikanen betaamt,gaat dit gepaart met veel vertoon.
In de hal hingen allemaal amerikaanse vlaggen.
De ambassadrice was er hoogstpersoonlijk.
Marian had `s avonds nog een receptie.
daar had ze heel veel zin in.
Voorafgaand aan de receptie was er een jazz concert in de schouwburg.
Dit was ook georganiseerd door de Amerikaanse Ambassade.
Voordat het concert begon deed de Ambassadrice een poging haar speece voor te lezen,maar helaas ze had de verkeerde speece (volgens mij schrijf ik dit verkeerd) bij zich.
Het concert was redelijk.
De muziek was wel goed maar de ruimte leende zich er niet voor.
Maar goed toch weer een beetje cultuur gesnoven.
Marian schiet aardig op in de bibliotheek.
Het ziet er prachtig uit,maar heeft er een hele klus aan gehad.

Ik ben ook heel blij dat ik kan vermelden dat mijn lieve collega Rene van der Spek mij gaat opvolgen en 8 Maart in Suriname aankomt.
Rene ik verheug me er erg op en weet zeker dat jij net zo`n geweldige tijd tegemoet gaat als wij hebben gehad.

Dit waren in vogelvlucht onze verhalen weer.

Tot de volgende keer!!!