even bijkletsen

Lieve mensen,

Allereerst krijgen we veel vragen waar de foto`s blijven.
Dat snappen wij heel goed en we zijn dan ook al heel vaak bezig geweest om een en ander voor elkaar te krijgen.
Maar in het internetcafe mogen we geen foto`s plaatsen i.v.m. virussen.
En op kantoor zijn de computers zodanig traag en van slechte kwaliteit dat het helaas niet lukt.
Ik heb geprobeerd een foto van ons huis aan At te mailenen of hij deze aan iedreen wil doorsturen.
Maar volgens mij is dat ook niet gelukt.
Sorry maar ik denk dat jullie moeten wachten tot we weer thuis zijn.
Inmiddels zijn we zo`n 6 weken in Suriname en wordt het steeds meer ons stekkie.
De contacten met locale mensen is leuk en leerzaam.
Ook de surinaamse collega`s van WIN waar we mee werken raken steeds meer aan ons gewend.
Op het kantoor van WIN werken zo`n 8 a 9 surinaamse mensen en het aantal Bakra`s dat daar rondloopt is veel hoger.
je kunt je voorstellen dat zij zich af en toe overvallen voelen door weer een nieuwe groep Bakra`s die denken het te weten.
Maar stukje bij beetje merk je aan ze dat ze je vertrouwen en ontstaat er een hartelijke band.
Afgelopen week heeft een collega me gevraagd of ik is met haar moeder wilde gaan praten om haar te stimuleren tot wat meer activiteit.
Haar moeder heeft t.g.v.diabetes glaucoom (verhoogde oogboldruk)en is daardoor bijna blind.
Omdat ze bang is haar weg in huis niet te kunnen vinden en bang is om te vallen ligt ze de hele dag op bed.
De dochter van mw. (mijn collega)maakt zich zorgen dat haar moeder binnen de kortste keren inmobiel is.
Ik ben op een middag daar heen gegaan en de mevrouw wist dat ik kwam,had zich voor de gelegenheid prachtig mooi laten aankleden door haar dochter.
Ik heb een heel gezellig babbeltje met haar gehad en haar geprobeerd te vertellen wat de eventuele gevolgen voor haar kunnen zijn als zij de hele dag op bed blijft liggen.
We hebben veel gelachen en grapjes gemaakt.
Maar het mooie is dat zij nu elke dag met haar dochter een stukje gaat wandelen en tegen haar dochter zegt dat ze tegen mij moet zeggen dat ze goed gelopen heeft.
Zaterdag ben ik onverwachts bij haar langs geweest en ze zat buiten op haar veranda in de stoel en lag niet in bed.
Mijn dag kon niet meer stuk!
De bibliotheek heeft inmiddels ook een metamorfose ondergaan en Marian is inmiddels toe aan een nieuwe uitdaging.
Na het congres (ga ik zo over vertellen)gaat ze op zoek naar iets anders.
Ze gaat wel de bibliotheek onderhouden.
Deze week vind er op het terrein van WIN een internationaal congres plaats met de titel "duurzaamheid in zorg"
Het congres is georganiseerd door stichting WIN in samenwerking met de Bascule uit Amsterdam.
Van maandag tot en met woensdag worden er allerlei workshops gegeven m.n. op het gebied van kinderen z.a. kindermishandeling en counselen van kinderen met een lichamelijke of geestelijke beperking.
Maar ook nieuwe onderwijsmethoden zijn gepresenteerd.
Het is de bedoeling dat mensen uit de zorg,onderwijs,overheidsinstellingen e.d uit Suriname hier gratis aan kunnen deelnemen.
Inmiddels is het woensdag en de belangstelling voor de workshops was groot.
Ik heb zelf ook een aantal workshops gevolgt en vond het heel leerzaam.
De workshops waren heel interactief en opvallen was de openheid van de surinaamse mensen en de bereidheid om b.v. rollenspellen te spelen of te discuseren.
Ikzelf had op een gegeven moment een discussie over slaan van een kind in de opvoeding.
Ik ben absoluut tegen slaan in de opvoeding en vind dat je een kind met woorden duidelijk moet maken wat wel of niet kan.
En dat je veel meer de nadruk moet leggen op de positieve kanten van een kind.
In Suriname ligt dat in het algemeen wat anders en worden veel kinderen geslagen.
Kindermishandeling komt vaak voor in allerlei vormen.
Maar ik had dus een discussie met een hoofd van de school die vond dat een corrigerend tikje een must is.
Na de discussie in de groep kwam ze in de pauze naar me toe en hebben we er nog eens met elkaar over gesproken.
Ze was nog niet helemaal overtuigd,maar ze ging toch proberen wat meer de goede kanten van een kind te benadrukken.
Nou weet ik natuurlijk niet of ze dat ook echt doet maar het feit dat ze er later nog eens met me over wilde praten geeft wel aan dat ze meer wil weten over een positieve benadering.
Dit zijn voor mij hele waardevolle gesprekken.
Marian heeft ook een aantal workshops gevolgt en heeft geholpen met de verkoop van bakabana`s (of er een engeltje op je tong piest) roti,broodjes zoute vis, koffie thee,frisdrank enz.
De helft van de opbrengst is voor het Dankert centrum (instelling voor verstandelijk en lichamelijk beperkte kinderen.
De zaken gingen erg goed.
De kokkin van het Dankert Centrum had ook zelf gekookt.
Morgenavond gaan marian en ik een hapje eten met de directeur en haar partner van de Mondriaan groep uit Den Haag.
De studenten die ik begeleid volgen de lesmethode van de Mondriaangroep.
Verder volgen we sinds vorige week Salsa les,lachen gieren brullen.
We hebben ook een poging gewaagd om yogalessen te volgen,maar daar zijn we na een les maar mee gestopt.
We moesten o.a. op ons hoofd gaan staan en andersoortige vreemde houdingen aannemen die ik jullie verder zal besparen.
De docent was overenthousiast zullen we maar zeggen.

Tot de volgende keer!

ps Marian heeft gebeden om sneeuw,maar helaas haar gebed is niet verhoord!